Ik kon wel door de grond zakken. Drie - zegge en schrijve drie! - eerstejaars maar!
Daar stonden we dan in die grote zaal van de hogeschool. Wat hadden we er met ons clubje hard aan gewerkt. Een goede band geboekt. Een complete Italiaanse markt ingericht. Ontzettend veel posters opgehangen en persberichten verspreid. Allemaal in de hoop dat we een mooie start van onze nieuwe Navigators studentenvereniging zouden kunnen maken. En dan zó’n kleine opkomst ...
Het is nu bijna 25 jaar geleden, maar als ik er aan terugdenk, voel ik nóg de diepe frustratie en schaamte van die mislukking. We zijn toch gestart. En al bloeit vandaag de vereniging met ruim 300 leden, toch denk ik niet graag terug aan die avond.
‘Wil je niet gaan bloggen?’ is best een veelgestelde vraag aan mij. Ik denk daar dan over na. En ik denk dan: ‘Moet dat nou zo nodig?’
De personen die dat aan me vragen zijn globaal te verdelen in 2 categorieën.
De eerste categorie bestaat uit mensen, die bloggen marketingtechnisch heel handig vinden. Google houdt van tekst en door te bloggen wordt mijn website hopelijk vaker bezocht. Bovendien zou ik elke keer als ik een blog plaats via Twitter, Facebook en andere Sociale Media dan weer even naar mijn website kunnen linken! Daar zit wat in. Want daardoor komen misschien weer mensen die wat ruimte zoeken op het idee een coach te zoeken en mij eens te mailen of te bellen.
